شکل معمول وکلاسیک این بیماری را دردختر بچه ای می بینیم با موهایی بلوند وکوتاه ومبتلا به ریزش موی منتشر یا موضعی . حداکثر رشد طولی این موها تا پشت گردن می باشد اما هرگز موها آنقدر بلند نمی شود که تاشانه ها ویا کمر طفل برسد. موی این اطفال رشد چندانی ندارد وهرگز احتیاجی به کوتاه کردن پیدا نمی کند . موهای این اطفال با کشیدن مخصر درهنگام بازی با دوستان ویا هنگام معاینه بدون ایجاد درد به آسانی کنده می شود معذالک ساقه موها شکننده نیست وموها از ریشه کنده می شوند . علاوه براینها ممکن است موها خشک وکدر بوده وآرایش پذیری کم داشته باشد یعنی نتوان آنها را به آسانی فرم داد وگاهی حالتی درهم برهم مانند نمد یا حصیر دارد . گرچه این بیماری درنزد دختر بچه ها شایعتر است ولی بعدها معلوم شد که درپسربچه هاهم باشیوع کمتر دیده می شود وعلاوه برموبلوندها درمومشکی هاهم پیدا می شود وسرانجام علاوه بربچه ها در افراد بالغ هم ایجاد می شود عیب وایراد موی این افراد اختلال درچسبندگی دیواره خارجی مو با لایه ای به نام غلاف داخلی مواست که تشکیل آن نقص دارد وبه جای آنکه مانند یک جوراب نو پاراسفت ومحکم بپوشاند مانند یک جوراب کهنه وچین خورده وگشاد روی پا به حالت شل وول وچروکیده قرار می گیرد . این بیماری ممکن است ارثی وفامیلیال باشد که دراین صورت یکی از والدین ویا خواهر وبرادرها هم گرفتار است . اما گاهی بیماری حالت انفرادی دارد وسایر افراد خانواده سالم می باشند .
درآزمایش موهای کنده شده به خلاف معمول ازنوع آناژن یعنی موهای درحال رشد هستند نه درحال استراحت که علامت آن انتهای سیاه مو به جای انتهای بی رنگ است .درعین حال انتهای موحالت خمیده نسبت به ساقه مودارد ودرامتداد آن نیست که آنرا علامت دم موش می نامند .انتهای مودر زیر میکروسکوپ سطح ناصاف ودندانه دندانه دارد که نتیجه نقص غلاف داخلی موبه شکل جوراب کهنه وگشاد وچروکیده است که نمی تواند خوب ریشه مورا بپوشاند .این بیماری درمان خاصی ندارد وبه تدریج وبا افزایش سن بهتر می شود.
