یکی از پیشرفت های شگرف علم پزشکی در سال های اخیر پیوند اعضاء است که در سایه همکاری جراحان و متخصصین داخلی در رشته های مختلف مانند کلیه، کبد، خون، ریه، چشم و غیره انجام و موجب نجات جان هزاران بیمار محکوم به مرگ در سال گشته و در واقع به آن ها عمری دوباره می بخشد. تعداد بیماران پیوند شده در دنیا هر سال رو به افزایش است. درحال حاضر بیش از 112000 نفر در لیست انتظار برای عمل پیوند عضو در آمریکا می باشند. از این تعداد 90000 نفر منتظر دریافت کلیه و 16000 نفر منتظر کبد و 3100 نفر منتظر قلب برای پیوند می باشند. لذا انجام عمل پیوند اعضاء مسئله ای بسیار جدی یعنی مسئله زندگی و یا مرگ است به طوریکه در سال 2010 تعداد 65021 نفر از افراد لیست انتظار به واسطه پیدا نکردن عضو برای پیوند فوت شدند. به عبارت دیگر روزانه به طور متوسط 18 نفر به واسطه کمبود اعضاء برای پیوند از بین می روند. عضو پیوند شده ممکن است از طرف شخص زنده اهدا شود و یا از افراد دچار مرگ مغزی و یا فوت شده تأمین گردد. مشکل اساسی در راه پیوند اعضاء یکی کمبود عضو برای پیوند است و دیگری خطر Rejection و یا پس زدن عضو که توسط داروهای سرکوب ایمنی مهار می شود، خطر سوم عفونت و خطر چهارم سرطان است که این هر دو نتیجه مصرف داروهای سرکوب ایمنی است. آمار سرطان در بیماران پیوندی به نحو چشمگیری بالا است که رقم عمده یعنی 42% آن سرطان پوست و بقیه سرطان سایر اعضاء مانند دهانه رحم و نواحی مقعدی و دستگاه ادراری و گوارش و لارنکس و برونش و غیره است. از بین سرطان های پوست SCC پوست و SCC لب و لنفوم و سارکوم کاپوزی رقم های اصلی را تشکیل می دهند. البته رقم سرطان های نادرتر مانند ملانوم هم در بیماران پیوند اعضاء چندین برابر افراد معمولی است. در بیماران پیوندی از بین سرطان های پوست سارکوم کاپوزی 84 برابر SCC پوست 65 برابر و SCC لب 30 برابر و BCC 10 برابر و ملانوم 4 برابر افراد معمولی است. لنفوم پوست و سایر جهازات هم رقم بالایی را به خود اختصاص داده است. لنفوم در بیماران پیوندی عمدتاً non Hodjkin و از نوع B Cell می باشد. اما Hodjkin و Burkitt و T Cell لینفوما هم در آن ها گزارش شده است.

مکانیسم افزایش سرطان در بیماران پیوندی همان کاهش سطح ایمنی است. از یک طرف سیستم ایمنی ضعیف شده از پس انهدام سلول های موتاسیون یافته برنمی آید و از طرف دیگر سیستم ایمنی تضعیف شده قادر به مهار ویروس های سرطان زا مانند HPV و Epstein Bar و HHV-8 نبوده و محیط مناسبی برای فعالیت آن ها فراهم می نماید. داروهای سرکوب ایمنی مهم عبارتند از استروئیدها، ایموران، Cell Cebt، سیکلوسپورین، تاکرولیموس، Rapamycin و آنتی بادی های ایمونومدولاتور مانند Anti CD4، Anti IL2، Anti I CAM-1 می باشد. سرطان زایی داروهای سرکوب ایمنی یکسان نیست به طوری که سرطان زایی Cell Cebt کمتر از ایموران و سرطان زایی تاکرولیموس کمتر از سیکلوسپورین و سرطان زایی راپامایسین از هر دو کمتر می باشد. عامل دیگر در سرطان زایی نوع پیوند می باشد، مثلا ً SCC در پیوند قلب 3 برابر پیوند کلیه است و در پیوند کبد از کلیه هم خیلی کمتر است. با توجه به این که خوشبختانه در کشور عزیز ما ایران عمل پیوند اعضاء مانند قرنیه، کلیه، کبد و خون به صورت روزافزونی از نظر تعداد افزایش و از نظر کیفیت بهبود یافته و فرهنگ اهداء عضو هم در حال گسترش است، لازم است ما متخصصین پوست هر چه بیشتر از خطر بالقوه ایجاد سرطان پوست در این بیماران آگاه و برای پیشگیری و تشخیص زودرس و درمان مناسب آن اقدام نماییم.