در شماره قبل تا حدی با بیماری ایدز و تاریخچه و ویروس مولد و راههای انتقال آن آشنا شدیم و اما در دنباله مطلب:

امسال برای دیدار فرزندانم به آمریکا سفر کردم. هر 2 فرزند من در استان ماساچوست و در شهر کاملا" دانشگاهی بوستون ساکن می باشند فرزند بزرگم نادر تحصیل خود را در دانشگاه هاروارد در رشته بیماریهای کلیه به اتمام رسانده و هم اکنون در همین دانشگاه با درجه دانشیاری مشغول تدریس و تحقیق می باشد و اما پسر کوچکتر نیما در سال سوم رشته کامپیوتر در همین شهر مشغول تحصیل است در بدو ورود من به بوستون از دانشگاه پسر کوچکترم نیما دعوت نامه ای واصل گردید که چون نامبرده در زمره دانشجویان ممتاز رشته کامپیوتر می باشد برای دریافت جایزه خود با اعضا خانواده و دوستان خود یکهفته بعد درضیافت شام آن دانشگاه شرکت نماییم. جای همه شما خالی جوانان موفق در هر رشته از رشته های متعدد کامپیوتر یکی پس از دیگری معرفی و مدال خود را از دست یکی از اساتید و مسئولین آن دانشگاه دریافت و مورد تشویق حضار قرار می گرفتند. خوشبختانه یکی از همین اساتید هم ایرانی بودند و اما نکته جالب توجه این بود که در آغاز معرفی یکی از دانشجویان ممتاز ذکر گردید که ایشان وابسته به گروه هوموسکسوال می باشند و بعد لیست فعالیت های مفید و وضع ممتاز تحصیلی ایشان هم مطابق بقیه قرائت شد ابتدا خیلی تعجب کردم ولی چون وضع را برای دیگران عادی دیدم به فکر فرو رفتم و بعد به یاد این گفته حضرت مسیح افتادم که فرموده اند از گناه بپرهیزید اما گناه کاران را هم مورد محبت قرار دهید. شاید اگر این جوان و امثال او به واسطه این عیب بزرگ از جامعه طرد می گردید جای او به جای دانشگاه و طی مراحل علمی و انجام لیست بلند بالایی از فعالیت های مفید پرسه زدن در گوشه خیابان و یا اعتیاد و ابتلا به بیماریهای خطرناک من جمله ایدز و مخفی کردن آن از دیگران و مبتلا کردن عده ای بی خبر و سپس رفتن به زندان و بیمارستان بود.اما حالا که همه از وضع او مطلع هستند تکلیف خود را با ایشان می دانند و حد ارتباط خود را با ایشان با آگاهی لازم مشخص می نمایند. شک نیست در آینده راههای بهتری برای درمان ریشه ای و اساسی این درد اجتماعی از سوی متفکرین و مصلحین عرضه خواهد گردید و توقف امر در این مرحله هرگز کافی تلقی نمی شود. در پایان بار دیگر به این نکته مهم اشاره می کنم که بسیاری از افرا آلوده به ویروس HIV از آلودگی خود بیخبر می باشند زیرا مدتها این بیماری بدون علامت می باشد و اگر هم علامتی داشته باشد اختصاصی نیست تا بیمار یا طبیب آنرا به حساب ایدز بگذارد من جمله 90 درصد از مبتلایان به این بیماری دچار علایم پوستی می شوند که در بسیاری از موارد عادی تلقی می شود من جمله آن خارش، کهیر، بثورات پوستی سرخکی یا مخملکی شکل، ریزش مو، جوشهای آکنه مانند و عفونتهایی مانند ضایعات کاندیداویا ضایعات قارچی و ویروس هایی مانند تب خال معمولی یا تب خال تناسلی، زنا، زگیل، مولوسکوم و حساسیتهای دارویی که چون در افراد معمولی هم پیدا می شود شخص آنرا به حساب ایدز نمی گذارد ایدز ضایعات اختصاصی پوستی و مخاطی هم داردکه با دیدن آنها فورا" تشخیص بیماری ایدز مطرح می گردد اما علایم اختصاصی دیررس می باشند و وقتی شخص به این مرحله از پیشرفت بیماری برسد خیلی دیر است و تا این تاریخ هم عده زیادی را مبتلا کرده است و هم به واسطه پیشرفت بیماری جواب او بدرمان کمتر است. لازم به ذکر است همه بیماران باید بدانند که اجتماع وضع بحرانی آنها را تشخیص داده هرگز معترض آنها نیست زیرا جریمه سنگینی را که باید در قبال غفلت خود تحمل نمایند برای آنها کافی می داند و در مقابل از آنها می خواهد تا بیماری خود را مخفی نکرده و با اجرای دستورات پزشکی جلو سرایت بیماری به دیگران را سد نمایند. در پایان به قاعده ABC برای جلوگیری از ایدز اشاره می نماییم که در آن A حرف اول ABSTINENCE یعنی پرهیز از گناه و آلودگی است B حرف اول BE FAITHFUL یعنی وفاداری به همسر و C علامت اختصاری CONDOM در موارد مشکوک می باشد و موجب CURE یعنی عدم ابتلا به بیماری می گردد.